Był sobie pewien człowiek cierpiący na encopresis (krótko i zwięźle: srał pod siebie). Lekarz po dokładnym przebadaniu go nic stwierdził żadnej fizycznej przyczyny wyjaśniającej jego problem i skierował go do terapeuty. Efekt terapii pierwszej, w której konsultującym jest psychoanalityk freudowski:
Po pięciu latach człowiek ten spotyka się ze swoim znajomym.
– Witaj! Jak tam twoja terapia?
– Fantastycznie! – Odpowiada z euforią.
– Już nie srasz pod siebie?
– Słuchaj srać, to sram dalej, ale teraz wiem, dlaczego to robię!
Efekt terapii drugiej, w której konsultującym jest behawiorysta:
Po pięciu dniach człowiek ten spotyka się ze swoim znajomym.
– Witaj! Jak tam twoja terapia?
– Genialnie! – Odpowiada z euforią.
– Już nie srasz pod siebie?
– Słuchaj srać, to sram dalej, ale teraz używam gumowych gaci!
Efekt terapii trzeciej, w której konsultującym jest gestaltysta:
Po pięciu miesiącach człowiek ten spotyka się ze swoim znajomym.
– Witaj! Jak tam twoja terapia?
– Cudownie! – Odpowiada z euforią.
– Już nie srasz pod siebie?
– Słuchaj srać, to sram dalej, ale teraz się tym nie przejmuję!
